آرایه حسگرهای مورد استفاده در این تحقیق از نانوتیوب‌های کربنی ساخته شده که ساختار شیمیایی آن دستکاری شده‌اند. زمانی که پرتوهای لیزر روی حلقه‌های کربن تابیده می‌شود، این حلقه‌ها به‌طور طبیعی نور ساطع می‌کنند.
محققان این نانوساختارها را درون DNA، پروتئین‌ها یا سایر مولکول‌هایی که به مولکول هدف می‌چسبند، قرار می‌دهند. هنگامی که پوشش نانوتیوب به مولکول هدف می‌چسبد، نور فلوروسنت حسگر با یک الگوی قابل پیش‌بینی تغییر می‌کند.
برای ساخت حسگرهای جدید، نانوتیوب‌های کربن درون نوعی زنجیره DNA‌ موسوم به آپتامر قرار گرفته‌اند. محققان با استفاده از این حسگر توانستند مولکول‌های RAP1 را که یک پروتئین سیگنال دهنده است و همچنین مولکول‌های HIV1 integrase را که یک پروتئین ویروسی است، شناسایی کنند.
این حسگر از دقت بسیار بالایی برخوردار است و قابلیت نظارت بر فرآیند تولید پروتئین توسط یک سلول باکتری، انسان یا مخمر را دارد.
چنین حسگرهایی هیچ محدودیتی در تشخیص مولکول‌ها ندارند. محققان امیدوارند با به ‌کارگیری این آرایه نانوحسگرها بتوانند درک بهتری از ایجاد و پیشرفت بیماری‌ها به دست آورند و داروهای موثرتری را تولید کنند.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Nature Nanotechnology منتشر شده است.